Çeviren: Mehmet T. BERBERCAN**
ÖZET
inanç sistemi olan Budizm ele alınmış ve bu inanç sisteminin tarihî süreç içinde, Türk dili ve
kültürü üzerinde oluşturduğu etkiler çeşitli yönleriyle ortaya konulmuştur. Türk Budist
edebiyatının nitelikleri ve geçirdiği gelişim süreci belirtilerek Budizm’in İslamiyet öncesi
Türk edebiyatındaki yeri açıklanmıştır.
Altay bölgesinden İç Asya’ya doğru yönelen Türkler, 6. asrın ortalarında
Orta Asya steplerindeki varlıklarını kuvvetle hissettirmeye başladılar.1 Dinleri
gök, toprak ve atalara saygı gibi kültlerden oluşan bir dindi.2 Kuzeydoğu
Çin’den Aral Gölünün doğu kesimlerine kadar uzanan geniş bir bölgede ilk
Türk kağanlığını kuranlar Türküt Türkleridir. Bir süre sonra bu kağanlık pek
çok step hanedanlığının paylaştığı ortak yazgıdan kurtulamayarak doğu ve batı
olmak üzere ikiye bölündü. Kağanlığın kurucusu ve devletin doğu kanadının
ilk hükümdarı olarak Bumin Kağan (ölm. 552) kabul edilir. Kardeşi İstemi ise
devletin batı kanadının hükümdarıydı. Bumin’den evvelki kağanların adları
bilinmesine rağmen Eski Türkler, Bumin ve onun kardeşi İstemi’yi Türk devletinin
kurucu babası olarak görmekte ve onların yönetimine tanrısal bir kutsiyet
atfetmekteydiler. Költigin yazıtında zikredildiği gibi “Üstte mavi gök, altta yağız
yer yaratılınca, ikisinin arasında insanlık yaratılmış ve insanlığı yönetmek üzere atalarım
Bumin Kağan ve İstemi Kağan başa geçmiş. Onlar başa geçerek Türk milletinin
ülkesini ve töresini düzene sokmuşlar.”3 Bu sözler, 680 yılından sonra kurulan ikinci
Türk imparatorluğunun büyük hükümdarlarından Bilge Kağan tarafından
söylenmiştir. Bilge Kağan bu yazıtta, imparatorluğun ilk kağanlarının bilgeliğini
ve cesaretini övmekte ve onların Çin ve Tibet ile olan ilişkilerinden bahsetmektedir.
Bu yazıtta Budizm ve bu dinin tesiriyle ilgili olarak herhangi bir söz
geçmemektedir. Birinci devletin ikiye bölünmesiyle kurulan iki yeni devletin
(Batı ve Doğu), bu dinle kurduğu bağlantı ve bu dini tanıması farklı şekillerde
olmuştur.
Kuvvetli ihtimale göre, ilk devletin batı kesimindeki Türkler, Budizm ile
daha önce tanışmışlardı. Çünkü bu din, o devirlerde batı Türklerinin hakim
olduğu bölgelerde, kitlelere yayılmak için gereken yolları çoktan tesis etmişti.
Mutlak bir kanıt elimizde olmadığından, o devirde yaşayan batı Türklerinin
Budizm’i kabul ettiklerini gösteren bir kesinlik söz konusu değildir. Ancak, batı
Türkleriyle meskun Kapisa (Begram) bölgesinde, Türk kağanlığınca kurulmuş
bir takım Budist tapınaklar olduğunu öğreniyoruz.4 Çinli rahip Wu-k’ung, 759
ve 764 yıllarında ziyaret ettiği Gandhara’da, Türk kağanlarınca inşa ettirildiğini
düşündüğü Budist ibadethaneler keşfetmiştir.5 629’da, bütün Orta Asya’yı gezen
Hsüan Tsang, Budizm’in o yıllarda Türkler arasında yayıldığına ilişkin hiçbir
şey zikretmemiş, aksine Türk kağanlarının kendi inançlarına bağlı olduklarını
belirtmiştir. A. von Gabain’e göre Hsüan Tsang’ın öncelikli emeli Çinli ve
Hintli Budistlerle tanışmaktı.6 Bununla beraber, onun diğer etnik gruplara bağlı
Budistlerle de temas kurmuş olduğunu biliyoruz.
Türk Kağanlığına ve özellikle onun batı kesimine dönersek, hakikaten de
bu kesimin batıdaki ve güneydeki toprak sınırlarının tam olarak nerelere uzandığını
bilmiyoruz. Dikkat çeken nokta şu ki, Ceyhun nehri, Sasaniler ile Batı
Türk Devleti’nin arasında sınır görevi üstlenmiş7 ve bilinenlere göre, 6. asırda
Batı Türk Devleti’nin sınırları içine girdiği muhtemel olan Afganistan topraklarında
sağlam biçimde kök salmıştı.
Doğu Türk Devleti’nde Çin Budizmi ile temas kurulduğu gözlenir. Çin
kaynaklarında, Batı Wei Hanedanı’nın baş kumandanı ve Kuzey Chou yönetiminin
(556-581) kurucusu Yü-wen T’ai’nin, Ch’ang-an ve başka yerlerde muhtelif
sayıda ibadethane ve manastır inşa ettirdiği ve bu yapıların, hem Çinlilerin
hem de Türklerin ortak kullanımı için yapıldığı zikredilmiş, ayrıca onun “Türklerin
büyük kağanı, Mu-han (553- 572)” için “Türk İbadethanesi” inşa ettirtiği8
ve Yü-wen T’ai’nin ikinci halefi, Mingti (556-560)’nin bu ibadethanenin kuruluşunu
anma vesilesiyle bir yazıt diktirdiği belirtilmiştir. Bu yazıtta, “Büyük Türk
İ-ni Wen Mu-han, yaz mevsiminde kuruluşu bitirmek için döndü, bu ibadethanenin
yapılması tamamen kutsal bir iştir.”9 denilerek, Mu-han kağanın askeri vasıfları
övülmüş, Chou sülâlesine yardım ettiği belirtilmiştir ve yazıtın en sonunda Yüwen
T’ai’nin şevk ile din yayıcı misyonerliğinden bahsedilmiştir. Mu-han Kağan’ın
gerçekten Budizm’i benimsediği şüphelidir. Bu yazıt, biraz da Çinlilerin
gerçekleşeni değil de kendi dileklerini yansıtmak istemeleri sebebiyle yazılmış
olabilir. Ama gerçek şu ki, 6. Asırda, Ch’ang-an’da Türkler için bir Budist tapınağı
inşa ettirilmiştir. Bu durum hatırı sayılır sayıda bir Türk nüfusunun (A.
von Gabain’e göre 6000 kişi) burada yaşamış olduğunu gösteriyor.
Mu-han Kağan’ın halefi, genç kardeşi Tapar Kağan (T’o-po [572-581]) Budizm’e
daha açık bir yapıdaydı. Gerçekten Budizm’i benimsediğini bilmesek de
muhtemelen, onun bu dine tamamen teslim olmaksızın bir ilgi gösterdiği bellidir.
Hakim olduğu toprakların sınırları içinde bir Budist tapınağı inşa ettirmiş
ve T’silerden (Bir Çin Hanedanı) Budizm’i anlatan kitaplar istemiş ve kendisi
için “Nirvanasutra” adlı eseri Türkçeye çevirtmiştir.10 Bu çeviri, Shi-Ts’ing
adında yüksek rütbeli resmi bir görevli tarafından yapılmıştır. Bu eser, Türkçeye
çevrilen ilk Budist metindir. Budizm ile alakalı bir metnin Türkçeye çevrilmesinde
hayli güçlüklerle karşılaşılması kesindi; çünkü Türkçede, karışık ve
zor Budist terminolojisini ifade edecek kelimeler, anlam karşılıkları bulunmuyordu.
Ayrıca akla gelen başka bir soru, bu metnin hangi alfabeyle yazıldığıydı.
Bu yazı, Orhun yazıtlarındaki Runik yazı mı yoksa, daha muhtemel olarak,
Soğd yazısı mıydı bilinmemektedir.11
Budizm’in, ilk devletin doğu kesiminde yaşayan Türkler üzerindeki etkisini
daha iyi anlamamızı sağlayacak kanıtlardan biri de beraberindeki yoldaşı keşişlerle
beraber Kapisa’dan (Bugünkü Afganistan’daki Begram şehri) gelen ve eve
dönüş yolu üzerindeki Ch’ang-an’da bir süre kalarak Türklerle meskun bölgelerden
geçen keşiş Jinagupta’dır. Bu keşiş, Tapar Kağan zamanında Türk sarayına
davet edilmiş ve muhtemelen orada Tapar Kağan’a “dharma”yı öğretmiştir.
Hindistan’dan gelen Çinli keşişler, 260 tane Budist yazmayla gelmişler; ancak
Çindeki Ts’i hanedanının çıkardığı kargaşadan dolayı ülkelerine gitmeyi
reddetmişler ve Jinagupta ile beraber kalarak bu 260 yazma üzerinde çalışıp bu
eserleri Çinceye çevirmişlerdi.12 Bu keşişlerin Türk sarayını etkileyip etkilemediği
üzerinde bilgimiz yoktur.
İlk Türk devletinin sona ermesiyle devletin doğu kanadına hakim olan
Türklerin Çin egemenliğine girmesi neticesinde, Çinliler yaklaşık otuz yıl (650-
682) Orta Asya’ya hükmettiler. Bu otuz yıllık süreden sonra Türkler, tekrar toparlanarak
İlteriş Kağan (ilteriş = derleyen, toparlayan kişi) önderliğinde bağımsızlıklarını
ilan ettiler. Çin kaynaklarına göre İlteriş Kağan “Kutlug = ku-to-
lo” namına sahipti. Bu kağan, ikinci Doğu Türk Devleti’ni kurdu. Böylece Kök-
Türk Kağanlığı (ya da “Mavi Türkler” veya “Göğe ait, ilahi Türkler”) kurulmuş
oldu.13 Bu devlet göçebe bir devletti. Çin kültüründen etkilenen Türkler; şehirler,
kasabalar kuruyorlardı. 680’den itibaren, bu yeni devletle beraber, eski göçebe
hayat tarzı yeniden hakim olmaya başladı ve aynı zamanda Çin düşmanlığı
baş göstererek milli bir uyanma hareketi içine girildi. Orhun abidelerinden
anlaşıldığına göre, Költigin yazıtında bir ikaz mahiyetinde olarak, Türkler kendi
eski hayat tarzlarına dönmeye ve bugünkü Moğolistan sınırları içinde olduğu
sanılan Ötüken adıyla bilinen dağlara (ormana) dönmeye teşvik ediliyordu.
14 Bu ikaz, Çin Budizmi’ne yanaşmamayı ve Türklerin öz dini olan Kök-
Tengriciliğe (Göğü ilahi tutan ve toprak ana ‘Umay’ı kutsayan din) dönmeyi de
ima ediyordu diyebiliriz. Her ne kadar daha önceden Budizm’e açılım gösterilse
de 692 ile 735 yılları arasında yazılmış Köktürk yazıtlarında Budizm’in hiçbir
izi yoktur. Ancak bu devirde Soğd Budistleri ile temasa geçileceği görülecektir.
745 yılı civarında, Köktürk imparatorluğu Uygur Türklerinin isyanı sonucu
yıkılacak ve ardından Uygurlar, steplerin yeni bakimi olacaklardı.15
Uygur devleti, Köl Bilge Kağan tarafından kuruldu (744-747) ve bu hakimiyet
840 yılına kadar sürdü. Kırgızlara yenilen Uygurlar, bu yenilginin ardından
hakimi oldukları toprakları terk ederek iki koldan göçe mecbur kaldılar. Birinci
kol Kansu koridoruna, ikinci kol 850’den 1250’li yıllara kadar hakim olacakları
Turfan Havzasındaki çöl şehirlerine yöneldi.
Budist Türk edebiyatından günümüze ulaşan edebi mahsuller, en fazla
Turfan bölgesinden Hami, Tun-huang ve Sarı Türklerin (Sarı Uygurlar) yerleştiği
Kansu koridoru bölgelerindendir. Her ne kadar 762 yılında, Bögü Kağan
(Mo-gu) Çin’den gelen Maniheist rahiplerle temasa geçmiş ve bu dini benimseyerek
resmi din haline getirmiş olsa da Budist edebi metinlerin bazısı Uygur
Kağanlığı dönemine kadar gitmektedir.16 Elimizdeki bilgiler neticesinde, Budizm’in
o devirde, bugünün Moğol steplerinde yaşamış Türkler arasında, adı
geçen bölgelere göçlerinden evvel, yaygın olduğu sonucuna varabiliyoruz. İlkin
üç dilli Çince, Uygurca ve Soğdca yazılmış Karabalgasun yazıtında, Uygurların
Maniheizm’i kabul ettiği ve oymalı boyanmış resimlerle iblis figürleri tasvir
edilerek bunların yok edileceği belirtilmiştir. İblis figürleri olarak tasvir edilenlerin
bazıları Budizm’e ait figürlerdir.17 Jens Peter Laut, “Der frühe türkische
Buddhismus und seine literatischen Denkmäler” adlı eserinde, Soğdların Step Türkleri
arasında yaptıkları Budizm propagandasına dikkat çeker.18
Soğd Budizmi’nin önemli etkisini göstermesi bakımından Bugut yazıtı
önemli kanıttır.19 İlk Türk devleti zamanından kalan bu yazıt, 580’li yıllarda
yazılmıştır. Bu taş yazıt üzerinde, S. G. Klyashtorny ve V. A. Livsiç araştırmalar
yapmış ve bu araştırmanın sonuçlarını 1972’de yayınlamışlardır. Bu yazıtın üç
yüzü Soğdca olmasına karşın bir yüzü Brahmi harfleriyle yazıldığı belirlenen
Sanskritçe bir metindir. Ne yazık ki bu metin fena halde tahribata uğradığından
çözülememiştir. Ama Budizm konulu bir metin olduğu kesindir. Soğdca yazılmış
kesimlerde tembih içeren şöyle bir ifade vardır: “Büyük yeni bir Samgha kur
!”20. Bu ibareden kimin konuştuğu ve kimin adres gösterildiği anlaşılmasa da
yazıttaki bu ibarenin Tapar Kağan’ın bizzat verdiği bir emir olma ihtimali vardır.
Bu metinden çıkarılacak sonuç, Budizm’in yayılmasının teşvik edildiğidir.
Bu yazıt Soğdların Budist inancını Moğol steplerinde yaymak için üstlendikleri
önemli rolü göstermesi bakımından da önemlidir. Bilindiği üzere Soğdlar, İpek
yolu boyunca ticaret ile uğraşan, Semerkand ve Çin arasında kervanlar vasıtasıyla
ticari hayatı ellerine geçirmiş bir halktı. Orhun yazıtlarına göre,
Pulleyblank tarafından da ortaya koyulduğu gibi21, Soğdların Türkler arasında
koloniler kurduğunu biliyoruz.22 Bugut yazıtında gördüğümüz Soğd yazısının
ilk Türk kağanlığı (Köktürkler) tarafından kullanıldığı anlaşılmaktadır. Soğd
yazısının geliştirilmiş bir şeklini kullanmış olan Uygurlar, bu yazıyla oluşturulan
edebiyatın en fazla mahsulünü verenlerdir. Kuzey Chou hanedanına ait yıllıklarda
geçen bilgiler de Soğd yazısının ilk Türk kağanlığı tarafından kullanıldığını
kanıtlamaktadır. Pulleyblank’ın bildirdiğine göre, Chou hanedanına ait
yıllıklarda “T’u-küe dili, hu barbarlarının yazısına benzemektedir”23 şeklinde bir
ibare göze çarpmaktadır. Burada geçen “hu” kelimesi o devirlerde İranî kavimler
için, özellikle Soğdlar için kullanılmaktaydı.24
Soğdların Moğol steplerindeki Türk kağanının sarayına olan politik etkileri,
Pulleyblank tarafından aydınlatılmaya çalışılmıştır. O’na göre bu kavmin etkisi
bütün göçebe milletlerin yaşadığı bölgelere kadar bir yayılma göstermekteydi.25
Türklerin arasında bulunan Soğdların varlığından Çin, fena halde rahatsızlık
duymaktaydı. 7. asırdan kalan bir Çince metinde şöyle denilmektedir:
“T’u-küeler (Türkler) basit ve kandırılması kolay yapıda insanlardır. Onları yönetmek
ve birbirlerine düşürmek oldukça basittir. Ancak ne yazık ki pek çok şeytan zihniyetli
kurnaz ‘hu’ onların arasında yaşamakta ve onları içten içe yöneterek onlara rehberlik
etmektedir.”26
Soğdların Türkler arasındaki etkisi pek çok hususta kendini göstermekle
beraber, din bakımından Türklere kuvvetli etkileri olmuştur. Ayrıca burada şu
da vurgulanmalıdır ki, Soğdlar din olarak sadece Budizm’in değil,
Maniheizm’in ve hatta Hıristiyanlığın da propagandasını yapmış olmalıdırlar.
Bu milletin Türkler üzerindeki dinsel etkilerini göstermesi bakımından, bir Uygur
beyinin (Uygur Kağanlığı kurulmadan evvel) kendine Budist bir isim vermesine
“P’u-sa (Bodhisattva) (661/3?)” sebep olacak derecede tesiri bulunmuşsa
da bu durumun bütün esaslarını bilemiyoruz?27
Soğdların Türkler üzerindeki kültürel etkilerini göstermesi bakımından
Türkçede Soğd dili kökenli oldukça fazla miktarda kelime vardır. Çıkarılan sonuç
şudur ki, Soğdların Türkler üzerinde dinsel etkilerinin yanında seküler
dünyaya ait kültürel etkileri de vardı.28 J. P. Laut’un da belirttiği gibi, Turfan’da
bulunan Türk edebiyatının en eski yazmalarında aşırı derecede Soğdca ödünç
kelime vardır. Bu Budist metinler daha yakından incelendiğinde, bu metinlerin
sadece linguistik açıdan arkakik özellikler gösterdiğine şahit olunmaz aynı zamanda
Laut’un dediği gibi bu yazılar “Klasik öncesi Türkçe” ile yazılmış olma
hususiyeti arz eder. Bu yazıların Mani metinlerinin yazıldığı n - diyalektine yakınlığı
göze çarpar.29 Bu metinlerin bazısı bizi daha eskiye, Uygur Kağanlığı
(745-840) dönemine kadar götürebilir. Dikkat çekici olarak, bu Budist metinlerde
içerik olarak Maniheizm tesiri göze çarpar.30 Erken devir Türk Budist metinlerinde
Maniheizm’e ait üslup yapısı ve betimleme geleneği göze çarpmaktadır.
31 Örneğin, bu metinlerde zikri geçen “arıġ nom (temiz akide)” ibaresi Hint
Budizmi’nde bulunmayan bir ibaredir. Bu ibarenin Hint Budizmi’ndeki karşılığı
“caratham brahmacāryam (temiz yolu yürümek)”dır. “arıġ nom (temiz akide)”
ibaresi orijinalite açısından Maniheizm’e ait bir ifade tarzıdır.32
Maniheist betimlemelere, özellikle Budizm’e ait olduğu şüpheli metinlerde
de bolca rastlanır. Örneğin, “Sekiz Yükmek Yaruk Sutra” adlı eserde güneş ve
ay, ordular (saraylar) şeklinde betimlenmiştir.33 Bu betim tarzı Budist metinler
için olağan dışı bir tarzdır. Manihezimde güneş ve ay kavramının saraylar şeklinde
tasvir edilmesi ve bedeli ödendikten sonra insanı kurtaran mutlak tanrıların
yerleri olarak açıklanması bu kavramların bütün sistemin bir parçası ve bir
kesimi olmasıyla alakalıdır.
Bugüne kadar yayımlanmış Türk Budist metinlerinin bir kısmı çok eski
linguistik özelliklere34 ve yaygın görüşe göre, Maniheizm’i anımsatan bir içeriğe
sahiptir. Bu metinler şunlardır:
1. “Lotus Sutra”nın en eski nüshası35
2. “İyi ve Kötü Düşünceli Kardeş Hikâyesi (Kalyanamkara ve Papamkara)” gibi bazı hikayeler36
3. Buda’nın hayat hikayesini anlatan bazı metin parçaları37
4. Tibet Yazısıyla yazılmış bir Budizm ilmihali38
5. “London Scroll (Londra Tomarı)” olarak bilinen Budizm’e ait olduğu şüpheli Sekiz Yükmek Yaruk Sutra”39
6. Maitrisimit adıyla bilinen bir eser olan “Maitreya ile Karşılaşma”40
Bu eser, Türk Budizmi’nin en önemli eserlerinden biridir. Toharcadan Uygurcaya
aktarılan bu eserin kolofonu (eser sonunda eser künyesini bildiren yazı)
eserin orijinal dilinin Hintçe (Enetkek) olduğunu belirtir. Ancak böyle bir eserin
Hintçe orijinali bulunmadığı gibi ne Sanskritçe ne de bir Prakrit diliyle yazılmış
bir örneği vardır. Hatta Tibetçe ya da Çince bir tercümesi de bulunmamaktadır.
Belli olan şu ki, bu eser Tarım nehrinin içinde aktığı Merkezî Asya’da,
Tarım Havzasında yazılmıştır. Bu eser, İslam öncesinde, Kuzey Tarım
Havzası’nda yaşayan Hīnayāna Türklerinin önemli edebi yaratılarından biridir.
41 Eserin sadece Türkçe olan kısımlarında, Jākata ve Avadāna tarzı yazılmış
öykülerle ilişkili olan kesimlerin bulunması, “yangı kün (yeni yıl günü)” için
hazırlanmış tiyatral bir drama olan bu eserin yazarı ya da yazarlarının Klasik
Budist literatürüne geniş ölçekte vakıf kişiler olduklarını göstermektedir. Bu
eserin eski bir nüshası Turfan civarındaki Sangim’de bulunmuş, yazım tarihi
11. asra ait başka bir yazma ise Hami’de bulunmuştur.
Sonuç şu ki, pek çok Budist Türk keşişi, Sanskrit Budist edebiyatına vakıf
kişilerdi. Bu edebiyattan Türkçeye pek çok eser aktardılar. Turfan bölgesinden,
İpek yolunun Tarım havzası havalisine yönelen kuzey ve güney istikametlerinde
bu kategoriden pek çok metin bulunmuştur. Sanskritçeden, Prākritçe (Pāli
dili hariç), Toharca A (Kuchean) ve Çinceden yapılan çok sayıda tercüme bulunmaktadır.
Budist metinleri, daha erken olmasa bile, özellikle 8. ve 9. asırlarda
Çinceden Türkçeye aktarılmıştır.42 En önde gelen tercümanlardan biri de 10.
asırda yaşamış, Hsüen-tsang’ın biyografisi de dahil olmak üzere çok sayıda tercüme
eseri bulunan, Şingko Şeli Tutung’dur.43 Tibetçeden Türkçeye yapılan
tercümeler de olmasına karşın, bunlar az sayıda, numunelik tercümelerdir.44
Türk Budizmi’nin ana merkezi olan Turfan Havzasında Budizm, daha erken
olmasa bile, 4. ve 5. asırda belirmeye başlamış, yaygın görüşe göre, burada
yaşayan Çinlilerce benimsenmiştir. 469 yılında bu bölgede inşa edildiği bilinen
bir Çin Budist tapınağına ait yazıt bu durumu kanıtlar.45 Bu yazıtta,
Maitreya’nın bir hükümdar olarak selamlandığı bildirilerek Taoist ve
Konfüsyan konsepte dahil mevzular anlatılmıştır.
9. asırda Turfan bölgesine yerleşmeye başlayan Uygurlar, bu bölgede sayıları
gittikçe artan kitleler halinde Budizm’i benimsemişler, eski dinleri
Maniheizm’i bırakmaya başlamışlar; ama buna rağmen bazı Uygur kralları ve
maiyetleri Maniheizm’i benimsemeye devam etmiştir. Bu Uygur krallarının kim
olduğunu ne yazık ki bilemiyoruz. Görünen o ki Maniheizm ve Budizm bir kaç
asır bu bölgede beraber yaşamış ama Budizm’in sayıca artan bir şekilde üstünlüğü
devam etmiş,46 Turfan’a hakim Uygur beylerinin İslamiyeti kabulleriyle,
15. asırdan itibaren Budizm’in yerini İslamiyet almaya başlamıştır. 10. asrın başlarında,
Koço şehrine gelen Wang yen-te adında Çinli bir temsilci, bu şehirde
sadece bir tane Maniheist tapınağın kaldığını ama elli kadar Budist manastırı ve
Çince Budist metinlerle teçhiz edilmiş bir kütüphane olduğunu belirterek gelişip
kök salan Budist kültürünün bu bölgedeki derin tesirine işaret etmiştir.47
Tun-huang’da, duvarlarla çevrili gizli bir kütüphanede, Uygur edebiyatına
ait eserler bulunması, bu bölgede azımsanmayacak sayıda Budist Uygur rahibinin
yaşadığını kanıtlar. Turfan Uygurlarının İslamiyet’e yönelmesiyle Budizm,
sadece Kansu bölgesinde yaşayan Sarı Uygurlar arasında kalmış olmalıdır. 17.
asırda istinsah edildiği belirlenen Sarı Uygurlara ait “Altın Yaruk
(Suvarnaprabhasasutra)” gibi Budist metinlerin bulunması, yalnızca Kansu
bölgesinde Budist geleneğin devam ettiğini gösteren delillerden sayılır. Ayrıca
bazı Uygur metinleri de Etsen-Gol gölü yakınlarında bulunmuştur.48
Türk Budist metinlerinin yazıldığı yazı, Soğd alfabesinden geliştirilmiş Uygur
yazısıdır. Bazen metinlere, Brahmi harfleriyle yazılmış notların ya da Çince
karakterlerin eklendiği görülür. Uygur yazısı hem yazmalarda hem de basmalarda
kullanılmıştır. Çok az örneği olmakla beraber daha önce zikrettiğimiz gibi,
bazı Budist ilmihallerinin yazımında kullanılmak kaydıyla Tibet yazısından
da istifade edildiği görülür.
Budist Türk edebiyatıyla ilgili olarak 1980 yılında, W. Scharlipp tarafından
bu edebiyatın genel özelliklerini belirten bir çalışma yapılmıştır.49 O tarihten bu
yana başka çalışmaların da yayınlandığı görülür.50 Scharlipp, 10., 13. ve 14. asırların
Budist Türk edebiyatının en çok beslendiği devirler olduğunu bildirir.
Türk Budizmi ile ilgili eserlerin bazısının nüshasının bol olduğu ve l00’den fazla
hatta 300’e varan yaprak sayısına sahip olduğu düşünülmektedir.
Budist Uygur edebiyatıyla (Eski Türk Budizmi) alakalı oldukça fazla detaya
sahip bir çalışma yapmaktan ziyade, bu edebiyatın genel karakterini ortaya koyan
bir çalışma yapmayı hedefliyoruz:
Budist metinlerle ilgili yapılan çalışmalarda, Vinaya metinlerinin dikkatten
kaçtığı göze çarpmaktadır. Vinaya metinlerinin Sanskritçe yazıldıkları bilinir.51
Abhidharma edebiyatıyla ilgili olarak, evvelâ Abhidharmakosa adlı eserin bazı
parçalarının günümüze ulaştığını belirtelim. Tun-huang’da, “Sthiramati’nin
Abhidharmakosa Hakkındaki Tefsiri”nin Çinceden yapılmış Uygurca bir tercümesi
bulundu. Bu eserin Çince versiyonu artık mevcut değildir. Bu eser, 600 kadar
hikmetli mısra ve tüm detaylarıyla Sarvāstivādin’in öğretilerini içermektedir.52
Hinayāna metinlerinin sadece Uygurca yazılmış bir versiyonu mevcuttur
(Metindeki Toharca parçalarla beraber). Maitrisimit’in bir Hīnayāna metni olduğunu
belirtmiştik. Klasik Mahāyāna sutralarının, daha önce bu yazıda atıfta
bulunduğumuz, Lotus Sutra’nın (Saddhannapundarīka-Sūtra) bir kaç yaprağı
bugüne ulaşmıştır. En hacimli Budizm metinlerinden Suvarnaprabhāsa-Sūtra
(Altun Yaruk) adlı eserin Uygurca versiyonu günümüze ulaşabilmiştir.53 Bu
eser, ele geçen bazı varaklarda yazdığı üzere, 10. asırda Şingko Şeli Tutung tarafından
muhtemelen I-T’sing’in Çince versiyonundan çevrildi.54 17. asırda istinsah
edilen metnin bütünü Kansu’da bulunmuştur. Bu eserin giriş bölümü yazılırken,
Tibetçe versiyonundan faydalanılmıştır. Uygurca versiyonda, bu eserin
popüler bir eser olduğuna ilişkin pek çok açıklama yer alır.55 Bu eserde kolofon
ilave (eserin künyesini bildiren yazı) olmamasına rağmen eserin içinde kolofon
tipi pasajlara rastlanır. Bu Uygurca versiyonunun en önemli özelliği daha kişisel
bir din telakkisinin varlığıdır. Örneğin Çince versiyonlarda, “Buda” ya da
“Budalar” şeklinde kullanımlar geçmesine rağmen Uygur versiyonunda “Buda
baba” ya da “babamız Buda, babalarımız Budalar” şeklinde kullanımlar göze
çarpar.56
Prajnāpāramitā edebiyatıyla ilgili olarak “Elmas-Sutra (Vajracchedika-
Sūtra) adlı eser göze çarpar. Bu eserin Çince versiyonundan yapılmış bir Uygurca
tercümesine sahibiz.
Şimdiye kadar, 8 farklı dilde yazma eser bulunmuştur. Kumrājiva’nın Çinceye
çevrilen Vajracchedika adlı eserinden 500 yıl sonraki en eski Orta Asya
metni MS. 905 yılına aittir. Prajnāpāramitā edebiyatına yakın olan, Türk Budistler
arasında olduğu kadar Çinli Budistler arasında da popüler olduğu muhtemel
olan sutra, ünlü Vimalakīrtinirdésa-Sūtra adlı eserdir.57 Bir diğeri,
Prajnāpāramitā edebiyatıyla ilişkili olan doktrinsel bir mahiyete sahip Uygurca
yazılmış Nāgārjuna’nm Mektubu’nun (Suhrllekha [Bir dosta mektup]) günümüze
ulaşan parçalarıdır.58
Klasik Mahāyāna metinlerinin arasında, Amitābha kültüyle ilişkili başka
metinler de vardır. Bunlar arasında, “Abiraki (Amitābha-Sūtra)” başlıklı bir
eserden istifade edilerek oluşturulan eserler söz konusudur.59 Abitaki, Amitābha
dinselliğinin en tanınmış metinlerinden birinin tercümesi olmamasına rağmen
daha ziyade, eser başlığından da anlaşıldığı gibi “Beyaz Lotus Çiçeği Topluluğu”,
Çince bir eserin tercümesiyle ilişkilidir. Uygurca metin, bir takım
meditasyonel pratikleri anlatmakta ve Amitābha kültünü işleyen tanınmış metinlerden
alıntıları içermektedir.
Budist Türk edebiyatıyla alakalı metinleri oluşturan diğer bir kategori,
apokrifayal (dinde sonradan çıkan oluşumları benimseyerek aslından uzaklaşmış)
sutralardan oluşur. Bu kategori içinde, daha önce de bahsettiğimiz “Sekiz
Yükmek Yaruk Sutra” adlı eser bulunmaktadır. Bu eserin Hint Budizmi’ne ait
versiyonu muhtemelen hiç var olmamasına rağmen Yogacāra felsefesiyle ilgili
bir bağı vardır. Bu metnin Çin’de yazıldığı sanılmakla birlikte, Moğolca ve Tibetçe
versiyonlarının olduğunu biliyoruz. Çok sayıda metin parçası ve yazma
nüshası bulunmasına karşın Londra’da bulunan nüshası en iyi korunmuş olanıdır.
Çinceden çevrilen diğer pek çok apokrifayal eseri de “sūtra” olarak zikrediyoruz.
“sūtra” Uygurca versiyonda denildiği gibi, 10. asırda Şingko Şeli
Tutung’un da çevirdiği şekilde “vücudu ve zihni görmek, onları idrak etmek
(citta)” anlamındadır.60
Diğer bir kategori, büyük çaplı ve önemli sutralar üzerine yapılan tefsirlerdir.
Örneğin, Suvarnaprābhāsottama-Sūtra (Altun Yaruk Sutra) üzerine yapılan
Çinceden çevrilen bir tefsir metninde, inancın 10 katlı önemi anlatılmaktadır.61
Bu tefsir metinlerinin çoğu Çinceden yapılan tercümelerden oluşmaktadır.62
Bir başka kategoriyi, Tantrik metinlerle ilgili olarak Moğol devrinde (13. ve
14. asır), Tibetçeden yapılan tercümeler oluşturur. Elimizde Tantrik ritüelleriyle
ilgili, bir mandala meditasyonunun teşekkülünü örnekleyen metin bulunmaktadır.
63 Bu bağlamdaki büyü metinlerinin muhtelif çeşitleri bulunmaktadır.
Kendine has özellikleriyle kendi başına bir kategori oluşturan Insadi Sutra64
adlı eserden bahsedecek olursak, muhtemelen 13. ya da 14. asırda yazıldığı düşünülen
bu eserin elimizdeki tek nüshası 17. ya da 18. asırda yazılmıştır. Bu
eser, Pravārana seromonisinin orijinini ve bu seromoninin hususi durumlarını
bildirmektedir. Eser, Hindistan’daki yağmur mevsimini konu alan bölümle sonlanır.
Çeşitli Mahāyā metinlerini zikretmesi dolayısıyla Mahāyānistik tarza sahip
harflerle yazılmıştır. Orijinal dili Türkçe olan bu eserin yazıldığı devirde
İslam, Doğu Türkistan’a girmeye başlamıştı. Maitreya’nın ortaya çıkması için
duyulan ümidin seslendirildiği bu eserde, Batı Asya dinlerine mahsus Meryem
Ana ve Muhammed gibi figürler eleştirisel bir bakış açısıyla ele alınmıştır.
Klasik ve ikincil derecede öneme sahip bazı sutralar A. von Gabain’in
1964’te yaptığı bir araştırmada açıklanmıştır.65 Bu tarihten itibaren, A. von
Gabain’in araştırmasındaki kategorizasyonda ismi geçen eserler üzerinde çeşitli
çalışmalar yapıldığını, Budist Āgamalar da dahil olmak üzere, bazı metinlerin
neşredildiğini görüyoruz.66 Bunlar arasında Budizm temalı hikayeler de göze
çarpmaktadır.67
Dikkat çeken diğer bir kategori, günah itirafnamelerinden oluşur.68 Bu itirafnamelerin
en büyüğü “Kşanti kılguluk nom (Günah İtiraf edilen Sutra)” adlı
metindir.69 Bu tip metinlerin çoğu gibi bu eser de Çinceden yapılmış bir tercümedir.
Bu metinde, Bodhisattva olarak davranan bir kişi, bu metinleri ezberleyerek
kötü karmaya sahip olmaları sebebiyle “samsāra”da acı çeken ve kendi
çabalarıyla kurtuluşa eremeyecek canlıların kaderi üzerinde etki oluşturmaya,
onları kurtarmaya çalışır. Bu metnin ne zaman Çinceden Uygurcaya çevrildiğini
bilmiyoruz. Bu metinden başka, günah itirafı özelliği taşıyan birkaç küçük
metin parçası olmakla beraber, bunlardan bazılarının Maniheizm’e mahsus günah
itiraf metinleri oldukları anlaşılmaktadır.70 Günah itiraf metinlerinin, Hindistan’da
bilinmemesi ve elimizdeki metinler gibi, rahip sınıfından olmayan
kişiler için olmaları, Budizm ve Maniheizm arasında ortak bir etkileşim oluştuğunu
göstermektedir. Bu tip Uygur metinlerinin karakteristik özelliği formalize
olmaları (belli bir biçime sahip olmaları) ve rahipler sınıfından olmayan insanların
ve bu metinlerin yazılması için bağış yapanların adlarının metne sokulmasıdır.
Ortaya çıkan soru şudur: Neden Türk Budizmi’nde günah itiraf metinleri
büyük bir öneme sahipti? Bana göre bu durum sadece yabancı kaynaklı bir etkilenim
değildir; çünkü metinlerde belirtilen günahkâr olma düşüncesi daha ziyade
tarihsel ve doğa kaynaklı haricî güçlerin karşısında duyulan çaresizlik hissine
ayna tutmaktadır.
Orta Asya’nın çöl şehirlerinde yaşayan insanların, sürekli göçebe ve yabancı
güçlerin tehdidi altında, her gün bu güçlerden kaynaklanan bir tehlikeyle
karşılaşacaklarının şüphesini duymaları, etraflarında gelişen hadiselerin etkeni
değil de edilgeni olma hissini duymalarına sebep olmuştur. Bu durum kendini
dinsel olarak “günahkârlık” açısından açıklar.
Budist Türk edebiyatının genel özellikleri çerçevesinde yaptığımız
kategorizasyondan da anlaşıldığı gibi, bu edebiyatın en önemli yönü bir tercüme
edebiyatı olmasıdır. Tercümeler; Hint dillerinden (Sanskritçe, Prākritçe),
Toharcadan ve çokça da Çinceden yapılmıştır. Moğol devrinde, Tibetçeden de
Uygurcaya tercümeler yapıldığı gözlenir. Insadi Sutra ve bu eser gibi itirafname
tarzında yazılmış bir dizi eser iç kaynaklı Türkçe eserler midir? Akla gelen soru
şudur: Orijinal dili Türkçe olan metinler var mıdır?
Bu sorunun cevabı olumludur. Bu bağlamda iki temel saha zikredilmiştir.
Birincisi, dikkat nazarına alınacak derecede mahsul vermiş olan Türkçe şiir
edebiyatıdır.71 Bu edebiyatta klasik içeriğe yeni bir form (şekil) tahsis edilmiştir;
Altın Yaruk Sutra’nın V. bölümündeki “Günahların Kefâreti” kısmında mısralar
halinde yazılmış örnekler vardır.72 Klasik metinlerden müstakil olarak ve
çeşitli övgüler içeren şiirler de vardır. Diğer şiirler, dinsel ve seküler hayata
mahsus farklı farklı konularla ilgilidirler. P. Zieme tarafından bu tür şiirsel mahiyete
sahip metinler tercümeleriyle beraber neşredilmiştir. Şiirlerdeki konular
çeşitlidir. Bir örnekte, rahip sınıfından olmayanlar sadaka vermeye teşvik edilmekte,
bir başka örnekte ölüm kavramı ele alınmakta, bazılarındaysa Budist
felsefeyi ilgilendiren meseleler vs. dile getirilmektedir.73
İkincisi kolofonlardır. Kolofonların (Eserin yazılış tarihinin, eserin edebi
künyesinin, kimin katkısıyla yazdırıldığının belirtildiği bilgiler) mısra şeklinde
verildiği gözlemlenir.74 Bu özellik, yalnızca Türk Budizmi’ne mahsus edebî
eserlerde görülen yaygın bir tarzdır. Bağışçı müritlerin (eserin yazılması için
katkı sağlayan) sayesinde geçerlilik kazanan bu uygulama, genel manada bir tip
popüler dindarlığı açıklamaktadır. Teologlar tarafından ayırt edilen bu Budist
folk inancının içindeki dinî fikriyat irdelenebilir. Nirvāna, tengri yiri (tanrıların
yeri), Amitābha’nın Batı Cenneti ve Maitreya ile Karşılaşma kabul edilen kurtuluş
imajlarıdır. Bu imajlar serbestçe birbiriyle değiştirilebilir, biri diğerinin yerine
konulabilir.75 Kolofonların en önemli özelliği tabii ki onların kendi şahsi karakterleri
olmasıdır. Kolofonlar, içinde birey için genel çerçevede Budist fikriyatını
içeren anlamlar bulunan bir dinselliği yansıtırlar.
Budist Türk edebiyatının sadece küçük bir kısmı elimizde bulunmaktadır.
Elde bulunan eserlerin fragman boyutunda küçük metinler olmaları nedeniyle
bizim yapabileceğimiz değerlendirme dar olacaktır. Buna karşın vardığımız
sonuçlar Türk Budist edebiyatını yansıtmaya çalışmış ve Orta Asya Türklerinin,
Budist literatürün oluşması için gösterdikleri katkıyı belirtmiştir.76
* Hans-J. KIimkeit “Buddhism in Turkish Central Asia”, Numen, Published by BRILL, Vol. 37,Fasc. 1, Jun. 1990, s. 53-69.
** İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Türk Dili ve Edebiyatı Anabilim Dalı Doktora Öğrencisi.
1 Orta Asya’da Türklerin ortaya çıkışı ve tarihi için cf. B. Spuler, “Geschichte Mittelasiens seit dem Auftreten der Turken”, HO I, 5,5 (Leiden- Köln, 1966), pp. 123-310.
2 Eski Türklerin dinlerine bir bakış of. A. von Gabain, “Inhalt und magische Bedeutung der alttürkischen Insehriften”, Anthropos 48 (1953), pp. 537- 556; J.-P. Roux, “Les religions dans les sociétés Turko-Mongoles”, Revue de l’histoire des reilgions CCI (1984), pp. 393-420; J.-P. Roux, La
religion des Turcs el des Mongols. (Paris 1984). (Bibliothéque Historique, Collection d’Histoire des Religions). J.-P. Roux, ‘Turkic Religions’, içinde: The Encyclopedia of Religion, ed. M.Eliade. Vol. 15. (New York-London, 1987), pp. 87-94.
3 T. Tekin, A Grammar of Orkhon Turkic. (The Hague, 1968). (Indiana University Publications, Uralic and Altaic Series, yol. 69), p. 232 (Türkçe metinler) and 263 (İngilizce tercüme). Eski Türk tarihi için cf. Spuler, op. cit, pp. 127ff. and K.-H. Golzio, Kings, Khans and other Rulers of Early Central Asia. (Köln, 1984). (Arbeitsmaterialien zur Religionsgeschichte 11), pp. 60f.
Bumin’den önceki dört hükümdarın isimleri.
4 A. von Gabain, “Buddhistische Türkenmission”, Asiatica. Festschrift Friedrich Weller. Zum 65. Geburtstag gewidmet von seinen Freunden, Kollegen und Schülern (Leipzig, 1954), p. 166.
5 Ibid.
6 A. von Gabain, op. cit.,( n. 4), p. 167. 18 Cf. Laut, op. cit., (n. 11). 65
7 B. Spuler, op. cit., p. 129.
8 A. von Gabain, op. cit., p. 162f.
9 A. von Gabain, op. cit., p. 163.
10 A. von Gabain, op. cit., p. 164.
11 A. von Gabain, op, cit., pp. 164f. Eski Türk Budizmi’nde Soğdların rolü - J.P. Laut, Derfrühe Türkische Buddhismus und seine literarischen Denkmäler. (Wiesbaden, 1986).(Veröffentlichungen der Societas Uralo-Aitaica, Bd. 21), pp. 1ff.
12 A. von Gabain, op. cit., p. 165.
13 Cf. B. Spuler, op. cit., pp. 136ff.
14 T. Tekin, op. cit., pp. 216f ve 285. Cf. ayrıca Spuler, op. cit., pp. 139ff.
15 Uygurların yükselişi için cf .Spuler, op. cit, pp. 148ff.
16 Cf. S. N. C. Lieu, Manichaeism in the Later Roman Empire and Medieval China. A Historical Survey.(Manchester, 1985), p. 193.
17 Cf. G. Schlegel, Die chinesische Inschrift auf dem uigurischen Denkmal in Kara Balgassun.(Helingfors, 1896). (Memoires de la Société Finno-Ougrienne IX), p. 61. Cf p. 58: “Wiederholt bedauerten wir dass ihr früher unwissend wart und die Geister Götter [lit Buddhas] nanntet.”
18 Cf. J. P. Laut, op. cit., (n. 11).
19 S. G. Klyashtorny ve V.A. Livsiç, “The Sogdian lnscription of Bugut Revised”, AOH 26 (1972),pp. 69-102. Bu yazıtın önemi için Laut, op. cit, pp. 3ff.
20 S. G. Klyashtorny / V. A. Livsiç, op. cit, p. 86.
21 E. G. Pulleyblank, “A Sogdian Colony in Inner Mongolia”, T’oung Pao 41(1952), pp. 317-356.Cf. ayrıca S.G. Klyashtorny, “Sur les colonies sogdiennes de la Haute Asie”, UAJb 33 (1961),pp. 95-97.
22 Cf. T. Tekin, op, cit., (n. 3), pp. 273 ve 275.
23 Liu, Mau-Tsai, Die chinesıschen Nachrichten zur Geschichte der Ost-Türken (T’u-küe). Vol.I.(Wiesbaden, 1958). (Göttinger Asiatisehe Forschungen, Bd. 10), p. 10.
24 Pulleyblank, op. cit., pp. 318f.
25 E. G. Pulleyblank, op. cit., pp. 317f.
26 Liu, op. cit., p. 87. 29 Laut, op. cit., pp. 9f.
27 Liu op. cit., p. 351; Spuler, op. cit., p. 149.
28 Cf. K. Röhrborn, “Zum Wanderweg des altindischen Lehngutes im Alttürkischen”, Studien zur Geschichte und Kultur des Vorderen Orients. Festschrift für Bertold Spuler zum siebzigsten Geburtstag (Leiden, 1981), pp. 337-343. Tabii ki Türk Budist terminolojisine Soğd ve Tohar etkisinin yanında Hint etkisi ve artan bir şekilde Çin etkisi de vardı. Cf. K. Röhrborn, “Zur
Terminologie der buddbistischen Sekundär-Überlieferung in Zentralasien”, ZDMG 133 (1983),pp. 273-296; K. Röhrborn, “Zur Rezeption der chinesisch-buddhistischen Terminologie im Alttürkischen”, WZKS XXX (1986), pp. 179-187.
29 J. P. Laut, op. cit., pp. 9f
30 Cf. H.-J. Klimkeit, Die Begegnung von Christentum, Gnosis and Buddhismus an der Seidenstraġe.(Opladen, 1986). (Rheinisch-Westf. Akad. d. Wiss., Voträge (G 283). Maniheist metinler üzerindeki Budizm tesiri için cf. H.-J. Klimkeit, “Buddhistische Ubernahmen im iranischen und turkischen Manichaismus”, W. Heissig ve H.- J. Klimkeit (ed.), Synkretismus in den Religionen Zentralasiens. (Wiesbaden, 1987), pp. 58-75.
31 Cf. Referanslar için Klimkeit, op. cit., (n. 30), (1986), pp. 46ff.
32 Cf. UigWb, s.v. arıg. Prof. Schmithausen, beni bu Hint teriminden haberdar etti. “arı nom”terimi Psalmları anımsatmaktadır: Ps. 12,7’de Luther’in tercümesinde, “Die Worte des Herrn sind lauter wie Silber” (The English Revised Standard Version’da (Ps. 12,6), “The promises of the Lord are promises that are pure...”). Cf. alsa Ps. 18,31 Luther’e göre, “die Worte des Herrn
sind durchliutert”. (Revised Standard Version (18,31):”... the promise of the Lord proves true”).
33 W.Bang, A. von Gabain ve G. R. Rachmati, “Türkische Turfantexte VI: Das buddhistische Sutra Säkiz yükmäk”. (Berlin, 1934). (SPAW 1934), pp. 93-192. Cf. pp. 125f.
34 Cf. J. P. Laut, op. cit., p. 11.
35 D. Maue ve K. Röhrborn, “Zur alttürkischen Version des Saddharmapundarika-Sutra”, CAJ24(1980), pp. 251-273.
36 J. R. Hamilton, Le Conte Bouddhique du Bon et da Mauvais Prince en Version Ouġgoure, Manuscrits ouġgoures de Touen-Houang. (Paris, 1971). (Mission Paul Pelliot, Documents conservés á labBibliothèque Nationale 3).
37 F. W. K. Müller, Uigurica II (Berlin, 191ı). (APAW 1910, Nr. ), pp. 4-7; J. P, Laut, “Ein
Bruchstück einer alttürkischen Buddhabiographie, UAJb, N.F. 3(1983), pp, 38-101.
38 D.Maue ve K, Rohrborn, “Ein ‘buddhistischer Katechismus’ in alttürkischer Sprache end
tibetischer Schrift’. Teil 1: ZDMG 134 (194), pp, 286- 313; Ted II: ZDMG 135 (1985), pp 68-91.
39 W. Bang, A. von Gabain, G. R. Rachmati, op. cit., (no. 33).
40 Ş. Tekin, Maitrisimit nom bitig. Die uigurische Übersetzung eines Werkes der buddhistischen
Vaibhāşika-Schule. 2. Vols. (Berlin, 1980) (Berliner Turfantexte IX); Geng Shimin ve H-J.
Klimkeit, H. Eimer ve J. P. Laut’un katkılarıyla, Das Zusammentreffen mit Maitreya. Die ersten
fünf Kapitel der Hami-Version der Maitrisimit. (Wiebaden, 1988). (Asiatische Forschungen 103)
Cf. ayrıca: Geng Shimin/H.-J. Klimkeit/J. P. Laut, “ ‘Der Herabstieg des Bodhisattva Maitreya
vom Tusita-Götterland zur Erde.’ Das 10. Kapitel der Hami-Handschrift der Maitrisimit”, içinde:
AoF 14 (1987), pp. 350-376; Geng/Klimkeit/Laut, “ ‘Das Erscheinen des Bodhisattva.’ Das
11. Kapitel der Hami-Handschrilt der Maitrisimit’, içinde: AoF 15 (1988), pp. 315-366.
41 Ş. Tekin, op. cit., Vol. I, p. 7.
42 Adı yukarıda geçen The Nirvana-Sütra, 6. asırda tercüme edilmişti.
43 Cf. P. Zieme, “Singqu Säli Tutung - Übersetzer buddhistischer Schriften ins Uigurische”,
Tractata Altaica. Denir Sinor sexagenario ... dedicata. Ed. W. Heissig et al. (Wiesbaden, 1976), pp.
767-773. Cf ayrıca: P. Zieme, “Xuangzangs Biographie und das Xiyuji in alttürkischer
Überlieferung”, içinde: J. P. Laut ve K. Röhrborn (edd.), Buddhistische Erzählliteratur und
Hagiographie in tükischer Überlieferung. Wiesbaden 1990. (Veröffentlichungen der Societas
Uralo-Altaica, Vol. 27), pp. 75-107.
44 Temel olarak Yüan zamanında çevrilen Tantrik metinlerle ilgilidir. G. Kara ve P. Zieme,
Fragmente tantrischer Werke in uigurischer Ubersetzung. (Berlin, 1976). (Berliner Turfantexte VII).
Bununla beraber bazı Mahāyāna metinleri erken devir Tibetçeden çevrilmiştir. Örneğin,
“Altun Yaruq Sutra”. Cf. von Gabain, op. cit,, (n. 4), p. 171.
45 O. Franke, Eine chinesische Tempelinschrift aud Idiqutşahri bei Turfan. (Turkistan). (Berlin, 1907).
(APAW 1907, Anhang: Abhandlungen nicht zur Akademie gehöriger Gelehrter:
Philosophische und historische Abhandlungen), pp. 1-92.
46 A. von Gabain, op. cit., (n. 4), pp. 169ff.
47 Cf. M.A. Stein, Innermost Asia. Vol. II. (Oxford, 1926, repr. Delhi, 1981), pp. 582ff.
48 Cf. J.R. Hamilton, Manuscrits Ouġgours du IXe-Xe siècle de Touen-Houang. Vol. I. (Paris, 1986).
(Fondation Singer-Polignac), pp. ix-xxiii.
49 W. Scharlipp, “Kurzer Überblick über die buddhistische Literatur der Türken”, Materiallia
Turcica 6 (1980), pp. 37-53; cf. A. von Gabain tarafından yapılan diğer araştırmalar: “Der
Buddhismus in Zentralasien”, HO 1,8,2 (Leiden-Köln, 1961), pp. 496-514; Zentralasiatische
türkische Literaturen I: Nichtislamische alttürkische Literatur”, HO 1,5,1 (Leiden-KöIn, 1963),
pp. 207-228 (repr. Leiden-Köln, 1982, pp. 207-228 ilavesiyle beraber pp. 469-471); “Die
alttürkische Literatur”, Philologiae Turcicae Fundamenta II, ed. P. N. Boratav. (Wiesbaden, 1964),pp. 211-243.
50 Cf. Bibliyografyalar için: P. Zieme, Buddhistische Stabreimdichtungen der Uiguren. (Berlin, 1985).
(Berliner Turfantexte XIII), p. 14-21, Laut, op. cit.,, (n. 11), pp. 213-228, UigWb.
51 A. von Gabain, op. cit., (n. 49), (1963), p. 221.
52 Cf. Scharlipp, op. cit, p. 43.
53 W. Radloff ve S. E. Malov, Suvarnaprabhāsa (St. Petersburg, 1913-1917). (Bibliotheca Buddhica
17). Almanca tercümesi (14. bölümün başına kadar): W. Radloff, Suvarnaprabhāsa (Das
Go!dglanz-Sutra), ed. S. Malov. (Leningrad, 1930). (Bibliotheca Buddhica 27). Cf. ayrıca K.
Kudara ve K. Röhrborn, “Zwei verirrte Blättter des uigurischen Goldglanz-Sütras im
Etnografiska Museum, Stockholm”, ZDMG 132 (1982), pp. 336-347.
54 Cf. A. von Gabain, “Die alttürkische Literatur”, Philolagiae Turcica Fundamenta II, ed. L. Bazin et
al. Wiesbaden 1964 (211- 243), pp. 225f.; P. Zieme, Die Stabreimtexte der Uiguren von Turfan
und Dunhuang. Studien zur alttürkischen Dichtung. [“Dissertation”, i.e. Habilitationsschrift
Berlin 1983], Baskıda (1990), Ch. I B 14 (MS p. 36).
55 Cf. J. Nobel, Suvarnaprābhāsottama-Sūtra. Das Galdglanz-Sūtra ... Vol. 1. (Leiden, 1958), p.xxxiv.
56 H.-J. Klimkeit, “Buddha als Vater”, Fernöstliche Weisheit und christlicher Glaube. Festgabe für
Heinrich Dumoulin SJ zur Vollendung des 80. Lebensjahres. (Mainz, 1985), pp. 240ff.
57 Scharlipp, op. cit, (n. 49), p. 45.
58 Scharlipp, op. cit., p.46.
59 A. Temir, K. Kudara ve K. Röhrborn, “Die alttürkischen Abitaki-Fragmente des Etnografya
Müzesi, Ankara”, Turcica XVI (1984), pp. 13-28. O. Sertkaya ve K. Röhrborn, “Bruchstücke der
alttürkischen Amitābha-Literatur aus Istanbul”, UAJb N.F. 4 (1984), pp. 97-117.
60 G. Hazai, “Fragmente eines uigurischen Blockdruck-Faltbuches”, AoF III (1975), pp. 91-108.
61 W. Bang ve A. von Gabain, “Türkische Turfan-Texte V. Ans buddhistischen Schriften”. (Berlin,
1931). (SPAW 193ı), pp. 340-356 (Text B).
62 G. Kara ve P. Zieme, op. cit., (n. 44).
63 A. von Gabain, op. cit., (n. 49), (19M), pp. 228-230.
64 S. Tezcan, Das uigurische Insadi-Sūtra. (Berlin, 1974). (Berliner Turfantexte III).
65 A. von Gabain, op. cit., (n. 49), (1964), pp. 225-227.
66 Cf. Yukarıda atıf yapılan bibliyografya ile ilgilidir (n. 50), bunlardan başka, J.P. Laut and K.
Röhrborn, Der türkische Buddhismus in der japanischen Forschung (Wiesbaden, 1988).
(Veröffentlichungen der Societas Uralo-.Altaica, Bd. 23), bu eserde Röhrborn, Japonya’da Türk
Budizmi üzerine yapılan çalışmalar hakkında bir araştırma yayınlamıştır.
67 A. von Gabain, op. cit., (n. 49), (1964), pp. 221-228.
68 Cf. A. von Gabain, op. cit., (n. 49), (1964), pp. 227-228.
69 K. Röhrborn, Eine uigurische Totenmesse. (Berlin, 1971). (Berliner Turfantexte II); I. Warnke, Eine
buddhistische Lehrschrift über das Bekennen der Sünden (Basılmamış tez, Berlin (GDR), 1978).
70 Cf. H.-J. Klimkeit, “Manichäische and buddhistische Beichtfomeln aus Turfan. Beobachtungen
zur Beziehung zwischen Gnosis und Mahāyāna ”, ZRGG 29 (1977), pp. 193-228.
71 P. Zieme op. cit., (n. 50); P. Zieme, Die Stabreimtexte der Uiguren von Turfan und Dunhuang.
Studien zur alttürkischen Dichtung. Gelecek Budalığı vadeden “vyākarana-şiirleri” olarak bilinen
şiirler, Budist Uygur edebiyatına aittir. Cf. J. P Laut/P. Zieme, “Ein zweisprachiger
Lobpreis auf den Bäg von Koço and seine Gemahlin”, içinde: J. P. Laut and K. Röhrborn (edd.),
Buddhistische Erzdhlliteratur und Hagiographie in türkischer Überlieferung, Wiesbaden 1990, pp.15-36.
72 P. Zieme, op. cit., (n. 50), pp. 86ff.
73 P. Zieme, op. cit., (n. 50), pp. 106ff.
74 P. Zieme, op. cit., n. 50), pp. 155ff.
75 H-J. Klimkeit, “Der Stifter im Lande der Seidenstraβen. Bemerkungen zur buddhistischen
Laienfrömmigkeit”, ZRGG 35 (1983), pp. 289-308.
76 Örneğin, Buda’nın hayatı üzerine mülahazalar, rahibe yetiştiren kurumların tertibi vs. Türk
Budizmi’ne has bir tavra işaret etmektedir. Cf. H-J. Klimkeit, Der Buddha. Leben und Lehre.
Stuttgart 1990, pp. 55f., 77, 83f.; J. P. Laut, “Die Gründung des buddbistischen Nonnenordens
in der alttürkischen Überlieferung”, baskıda (1990).
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder