Omayra

Hümeyra İslamoğlu, yazar ve şair Mustafa İslamoğlu‘nun kızı. Hümeyra’nın ismiyle bir şiiri var İslamoğlu’nun. Bu şiirin bir hikayesi olduğunu sayın İslamoğlu Yasin isimli şiir kitabında meraklısına notlar bölümünde ifade etmiş. Biz de bu şiiri okuduktan yıllar sonra Hümeyra’yı büyümüş olarak karşımızda gördüğümüzde o hikayenin kendisine akseden yanını yazmasını rica ettik; bizi kırmadı. İşte o acının hikayesi:

Sene 1985. Kolombiya‘nın Armero bölgesi Nevado del Ruiz dağı etekleri. 13 yaşında bir kız çocuğuydu Omayra Sanchez, yanardağ patlarken ve can verirken mağmalar altında. Patlamanın yaşandığı gece anne, babası ve kardeşiyle evlerindelerdi. Kimbilir belki film izliyorlar belki uyuyorlardı, patlamanın sesiyle kendilerini dışarı atmaya çalıştılar. Herkes kaçarken, Omaira üzerine yıkılan evin altında bedeni betonların ve mağmanın arasına sıkışmış olarak mahsur durumda kaldı.

Esaretin ne demek olduğunu betonların arasında saatler geçirerek anladı Omaira. Kurtarma ekipleri geldi, yardım etmeye çalıştı ancak sıkışan bacakları ve bedeni mağmaların altında kalmaya mahkum olmuştu. Omaira kurtarma ekiplerinin 60 saat boyunca onu kurtarmasını bekledi. Üç gece bedeninin santim santim eridiğini hissederek yaşadı. Kırık bir pompa onun ölümünden iki saat önce geldi yanına, fakat çare değildi. Küçücük bedeni mağmalar altında erirken Omaira’nın, durumu öğrenen bir muhabir beş saati araç, iki saati yaya olarak Armero’ya Omaira’nın fotoğrafını çekmeye geldi. Küçük kızın en yakın şahidi oldu, onun acı dolu bakışları  Frank Fournier adlı gazetecinin gözünden yansıdı tüm dünyaya. BBC den verilen haberle tüm dünya trajediyi zihninde sabitleyerek, olaya şahit oldu. Omaira’nın hayatının son 3 gününden tüm dünya sorumlu tutuldu. Tartışmalar Omaira üzerinden yapılmaya başladı henüz ölmemişken.

Son gece. Gazeteci  Frank Fournier elinde makinası kurtarma ekiplerinin çalışmalarını izledi. Sonuç vermeyen son çabalardan sonra tüm umudu yitip giden Omaira, kızgın lavlar, yerinden oynayan yanardağ ve balçığın içinde Mami Mami diye feryat eden bedeni kızgın lavlara gömüldü. Onu çeken muhabir tarihin vicdanına yeni bir not düştü, o gece yeryüzünün tüm vicdan sahibi yürekleri Omaira için gözyaşı döktü. Binlerce kişi dehşetli gözlerle izledi onu, acı karşısında çaresizce sustu herkes. Ve tarihe yazılan ilk not Kayseri’de Mustafa İslamoğlu’nun sofrasına düştü acı bir çığlık gibi.. Gözyaşları içinde seyretti o sahneleri. Küçük Omaira çığlık atarken baba diye, yırtılan yürek benim babamınkiydi. Onun baba deyişini tarihe tanık tutarak kağıda düştü dizeler;

hümeyra

kına yakmasaydı annen

saçını yolarak taramasaydı

dağı kızdıran sen değilsin, biliyorum

şimdi kül olan saçların

dağınık kalsaydı

Koş Hümeyra koş

suyu seyret şöyle uzaktan

son bir kez daha bak şöyle uzaktan

minnacık ellerini aç, gerdir bileklerini

serçekuş yüreğini bir an sıkıca tut

sonra, savur göğe kocaman dileklerini

Ölürken gözlerini görmemeliydim Hümeyra

yalvaran, suçlayan vuran

ben her saniye öldüm

sense ateşin koynunda, yaşıyorsun hala

şu iki azap meleği gibi duran

gözlerini çek üstümden

Yaşayacaktın, hayatı görecektin

görecektin denizi görecektin gemiyi

binecektin hüzne el sallayacaktın

soluk soluğa

savuşturmağa gelen seni

Başkalarının işlediği günahın

cezasını çekiyorsun Hümeyra

madem sefihlerle aynı

gemiyi paylaşıyorsun

dur, deli çocuk, çırpınma boşuna

yere geçiyorsun

yalvarışın o yüzden çarpıp geri dönüyor

göğün duvarına

o yüzden gelmiyor

melekler yanına

Ve sonra ben daha karnındayken annemin, adını aldım Omaira’nın ve şiirini aldım babamdan. Herkes bana yazıldı sansa da bu şiiri, hikayesi ona aitti. Adım o gün konuldu benim, ben doğmadan çok önce. Dünyanın vicdanına yeniden bir ışık olma umuduyla kondu adım, yeni Omaira’lar büyüyebilsin diye kondu. İdrak etmeye başladığım zamandan itibaren babam bana şiir yazmış diye şımarırken şiirin asıl sahibini, 12 yaşında olduğum zaman bir akşam yemeği vakti Omaira’nın ölüm yıldönümü sebebiyle bir haber kanalında adı geçerken babam anlattı, yine gözlerinde bulgur bulgur yaş.. Ablamın ve ağabeyimin o güne kadar babam bana şiir yazmış dediğimde niçin güldüklerini o gün anladım. Ve o gece hiç tanımadığım, hiç görmediğim kardeşim Omaira’yı özlediğimi hissettim ve onun için ağladım. O saatten sonra adımın anlamını sorduklarında Omaira’nın hikayesini anlatmadığımda ona haksızlık ediyor gibi hissettim kendimi.

Yıllar sonra bir gün ağabeyim bak sana kimi göstereceğim diye geldi bir akşam yanıma. Ve hep merak ettiğim Omaira’yı gördüm. Mağmaların altında can çekişirkenki görüntüsünü. Ve bir daha asla gitmedi gözlerimin önünden Baba diye çığlıklar atarken ki görüntüsü. Ona bir vefa borcum, ona bir gözyaşı borcumuz var, hepimizin. Adım Hümeyra ve ben Kolombiya’da bir yanardağ da balçıklara gömülen Omaira’nın hatırasını taşıyorum üzerimde. Ve bir gün onunla cennette karşılaşma umudu var yüreğimde.